Ondanks de liquiditeitslawines vanuit de Federal Reserve, ECB, BoJ, BoE en PBOC blijkt het fiatvertrouwen in het monetaire systeem ogenschijnlijk nog niet te zijn gedoofd. Ofschoon de daarmee samenhangende uitzonderlijk lage rentes als indicatie duidelijk aangeven dat dit geldsysteem “nie veul” fiduciaire draagkracht meer vertegenwoordigt!
Hoewel je hierover vanuit de mainstream media (MSM) nog steeds bitter weinig meekrijgt, zwelt de kring van kritische commentatoren met name vanuit de V.S. aan, hangende de grote vraagtekens die achter deze onwerkelijke ontwikkelingen worden gezet. Immers, deze zijn niet anders te duiden dan als laatste stuiptrekkingen van een volstrekt bankroet systeem.
Verontrustende geluiden en signalen
John Williams van ShadowStats, criticus ‘of all times’ die al jaren nauwgezet de van overheidswege verstrekte statistische cijfers onder het vergrootglas legt, kwam onlangs met de verklaring ‘they (centrale bankiers) have lost control of the system’. Ondanks alle “inspanningen” van de centrale bank stelde hij vast dat de industriële productie dalend is, het ondernemersvertrouwen hiermee in lockstep verkeert en de retailomzet zich evenmin positief ontwikkelt nu de overleving van het banksysteem de hoogste prioriteit “geniet”!
Volgens Williams vertoonden met name de inflatiecijfers, werkloosheid, economische groei alsmede de industriële productiecijfers sinds de crisisuitbraak in 2008 nogal vertekende beelden. Williams:‘so, whilst the Fed is pumping out billions of dollars every month, the economy keeps sinking and tells you the underlying system is unstable…..’
Anders gezegd leven we in de extra speeltijd van deze langste “wedstrijd” ooit of beter: in geleende tijd van ons nageslacht. Juist waar de economische groei meer dan ooit de schulden zou moeten kunnen schragen, zien we precies het omgekeerde modus, plus: de groei neemt af en de inflatie komt uitsluitend terecht in vermogensklassen als aandelen, obligaties, vastgoed.
Met het oog op de rente, de ontwikkelingen op de repomarkt en de stabiliteit op de financiële markten heeft de Fed gemeend de staf van de New York Fed’s Market Desk, beter bekend als het Plunge Protection Team te moeten versterken. Dit “team” dateert al vanaf de Wall Street Crash in 1987. Hoewel “poppetjes” als Daleep Sing, Lorie K. Logan en Christopher D. Armstrong hier weinigzeggend zijn, blijken dit allen lieden uit de schoot van de New York Fed te zijn, het belangrijkste aansturingsorgaan binnen de Federal Reserve in Washington. Zij zullen bij uitstek voor de rust op de financiële markten zorg dienen te dragen nu de zaken er zacht gezegd weinig florissant voorstaan, terwijl de weg terug door dat zelfde beleid is gebarricadeerd. Om die reden zal de Fed weinig moeite meer hebben haar balanstotaal tot (ver) boven het vorige hoogtepunt van $4,5 biljoen te laten oplopen.
Ondanks het QE infuus met een slordige US$14 biljoen (12 nullen) blijkt dit weinig verheffende beeld in de gehele wereld intussen min of meer eensluidend te zijn! Vanuit de V.S. riep monetair scribent Jim Rickards recent: ‘the Fed is trying to solve structural problems with liquidity solutions’. Een doodlopend pad, waarbij het accent aldoor heeft gelegen op bestrijding van deflatie in de hoop met de te verkrijgen inflatie de schuldenlast te kunnen “relativeren”. Wat is er dan van de teloorgang van historische empires opgestoken?
“Onze” ECB heeft daarbij een nieuw “foefje” bedacht door jaarlijks 280 miljard euro “uit de lade te trekken” om het klimaat te redden(?). Dat lukte in Madrid al niet bijster, dus wordt het raden waar dit geld dan heen vloeit. Vlotte kans dat dit zoals ook onder voorganger Draghi wederom z’n bestemming vindt in de kas van de zwakkere EU broeders in Zuid-Europa.
“Zonder woorden”
Vorige week hield het Amerikaanse Congres een hoorzitting over de Fed’s bailout van de repomarkt zonder dat hierover ook maar iets naar buiten werd gebracht. Het enige “nieuws” dat naar buiten kwam, was een kort interview met minister van Financiën Mnuchin als hoofd van de obscure Financial Stability Oversight Council (F-SOC) om vragen te beantwoorden over de huidige systeemstabiliteit en over de kans van een herhaling à la 2008. Met name wilde men weten wat de Federal Reserve Bank of New York noodzaakte om wekelijks honderden miljarden dollars via repoleningen naar de handelshuizen op Wall Street te sluizen. Maar helaas geen woord over de ongoing repocrisis die in september j.l. aan het licht trad, toch een “heet hangijzer”! Hij die zwijgt, stemt toe? Of beter een uitroepteken!
Zonder tot een wezenlijke oplossing te komen om de GFC (Great Financial Crisis) oorzaken te elimineren, werd geopteerd voor een Quantative Easing (QE) beleid om de banken van de broodnodige liquiditeit te voorzien. De rente diende daarbij als factor een bij voorkeur bijna te verwaarlozen rol te spelen, dus volgde een neerwaartse bijstelling. QE creëerde een ware liquiditeitsaanwas op de financiële markten, resulterend in opgestuwde beurs-, obligatie- en vastgoedstijgingen.
Daarop werd van augustus tot november 2018 QT (Quantative Tightening) gelanceerd. Dat creëerde vervolgens een overaanbod van investmet-grade obligaties en leidde tot een vlucht in kwaliteit en activa deflatie. Daarmee verdween de overmatige liquiditeit op de financiële markten als gevolg van QE. In december 2018 werd duidelijk dat de financiële markten niet in staat waren om een run-off van de centrale bankenliquiditeit op te kunnen vangen, met als gevolg een volte face (180 graden draaiing) van het Fedbeleid gevolgd door de ECB. Dit terwijl in de rest van de wereld het QT beleid werd voortgezet totdat de spanningen op de repomarkt in september te groot werden. De centrale bankiers stond nog maar één “oplossing” voor ogen: de zgn. not-QE. Zonder veel mediaal tromgeroffel ging ook deze “zoete koek erin.
De repomarkt als voorbode
Toen op 16 september de tarieven op de repomarkten opeens met 246 basispunten omhoog sprongen of meer dan het dubbele van het overnight tarief van de Fed, was de paniek alom. Immers, de repomarkt ter grootte van een ruime $4 biljoen staat ten dienste van de grote bancaire instituten teneinde te kunnen voldoen aan hun korte termijn liquiditeitsbehoefte. Als deze hogere tarieven voor een wat langere tijd aan de orde zouden blijven, zouden deze instituten hieronder bezwijken. Er zat niet anders op dan om in deze black loan hole grootschalig bij te passen, op handelsdagen soms met een paar honderd miljard.
”Bommetjes”
Volgens twee Wall Street insiders heeft de Bank of International Settlements (BIS) een bom geplaatst onder het officiële verhaal van de Fed over de oorzaak van de plotse overnight repo ripples teneinde de financiële markten “te stabiliseren”. Waarbij overigens de New York Fed als lender of last resort optrad en optreedt. De Federal Reserve gaf als reden: ‘the repo crisis was a (niet “the”) result from corporations draining liquidity from the system to pay their quarterly tax payments alongside a large auction of U.S. Treasury securities settling and adding to the cash drain’. Dat verhaal staat nu als “bogus” (onzin) te boek, toen de Fed bekend moest maken dat de repo activiteiten in het nieuwe jaar zullen worden voortgezet!
De BIS wist voorts te melden dat bij deze activiteit vier leading banks betrokken zijn maar “vergat” gemakshalve man en paard te noemen. Tot de waarschijnlijke partners in crime behoren JP Morgan Chase, Bank of America, Citygroup, Wells Fargo, Goldman Sachs en Morgan Stanley. Deze zes banken schijnen of blijken voor bijna $9 biljoen te hebben uitstaan bij maar liefst 5.213 federaal verzekerde banken en spaarbanken. Er op neerkomend dat deze zes banken bijna 50% van het totale vermogen van 5.213 banken onder “hun hoede” hebben.
Maar dit is nog niet alles want volgens de federale regulator van de nationale banken, de Office of the Comptroller of the Currency (OCC), controleren slechts vijf major banks 82% van de $280 biljoen aan derivaten die uitstaan bij de 25 grootste banken in de V.S. Deze derivaten speelden een belangrijke rol in de crisis van 2008. Je mag dit rustig een tweede bom noemen of beter ‘weapons of mass destruction zoals Warren Buffett van Berkshire Hathaway, ’s werelds grootste beleggingsfonds, deze omschreef. Kortom, gezien “de interconnectiviteit” binnen de bankensector is er sprake van een substantieel besmettingsgevaar alom!
Interconnectiviteit
De interconnectiviteit is een tractiefactor van formaat of aanjager zo men wil van een (nieuwe) crisis. Dit is terug te voeren tot de ongebreidelde schuldgroei binnen de financiële sector die middels de Dodd-Frank’s versoepelde bankregels werd gefaciliteerd. Daar de omvang van korte termijnleningen binnen de financiële instituten enorm toenam, lag het voor de hand dat diverse marktpartijen voor de repurchase agreements en commercial paper de primaire financieringsbron vormden die tot een keten met de grootste bankinstituten leidden.
De winstpotentie maskeerde de groeiende kwetsbaarheid binnen het systeem, gelet op de volstrekt onhoudbare schuldomvang. De onderkapitalisatie (te weinig eigen vermogen) bij diverse instituten verzwakt “dit bouwwerk” nog verder en draagt evenmin bij tot meer vertrouwen in het functioneren van de financiële markten, verre van!
Alle uitstaande leningen/schulden opgeteld nopen straks wellicht tot het inhuren van een quantum computer teneinde de goudprijs bij een ‘reboot’ adequaat te kunnen inprijzen. De Fed hangt in de zelf gecreëerde dwangbuis die geen renteverhogingen meer toestaat en zelfs eerder noopt tot nieuwe renteverlagingen (Trump!). Dat zal meneer Powell niet “leuk” vinden, vooral niet als de inflatie echt zou gaan oplopen. Dat is geen ondenkbeeldig gevaar!
Bovengetoonde charts spreken voor zichzelf!
De rente als cruciale crisis trigger
Op de draaischijf van een catastrofale schuldcrisis ligt de rente als trigger van de volgende crisis (van een veel grotere omvang dan die van 2008!). Zolang de rente laag blijft, lijkt er aan de oppervlakte niet zo veel aan de hand. Echter, een geringe stijging leidt al direct tot een versnelde schuldgroei zonder noemenswaardige afbouwruimte terwijl de schuld anderzijds juist betaalbaar dient te blijven, terwijl nogmaals, de weg terug al lang en breed is afgesneden!
Manna voor een ongeremde goudprijsstijging
Voor de centrale bankiers rest derhalve niets anders dan de geldkraan op de hoogste stand open te laten staan: manna voor een ongeremde stijging van de edelmetaalprijs. In de meeste valuta heeft het goud reeds een all time high bereikt. Maar niet in dollars. Dit is het gevolg geweest van de talrijke interventies op de COMEX futures beurs in New York. Nu de druk verder toeneemt, zal er naar verwachting ook meer worden ingegrepen. De voortdurende prijsdruk op het edelmetaal geeft anderzijds precies de spanningen op de financiële markten weer maar zal deze aangeduide ongeremde stijging niet kunnen ontlopen!
In edelmetaalkringen wordt vooralsnog voor 2020 rekening gehouden met een gematigde stijging van ca. 10% vanaf het huidige niveau van ca. $1.480. De vraag is welke rol ETF fonds SPDR Gold Shares (NYSE: GLD) als prominente speler op dit terrein zal (kunnen) innemen. Deze “club” beweert over 100% fysieke dekking te beschikken gemeten naar de huidige marktkapitalisatie ad $42 miljard. Dezelfde vraag geldt ook investeringsbank HSBC als houder van SPDR’s “fysieke bezit”. Bijgevolg zou HSBC weleens de grootste ‘short’ in de goudmarkt blijken te kunnen zijn. De “dekkingsaap” zal dan waarschijnlijk uit de mouw springen, als de nood echt aan de man komt. Nog een billenknijper voor “Andere Tijden”!
Robert Broncel
www.robertbroncel.com
Ondanks de liquiditeitslawines vanuit de Federal Reserve, ECB, BoJ, BoE en PBOC blijkt het fiatvertrouwen in het monetaire systeem ogenschijnlijk nog niet te zijn gedoofd. Ofschoon de daarmee samenhangende uitzonderlijk lage rentes als indicatie duidelijk aangeven dat dit geldsysteem “nie veul” fiduciaire draagkracht meer vertegenwoordigt!
Hoewel je hierover vanuit de mainstream media (MSM) nog steeds bitter weinig meekrijgt, zwelt de kring van kritische commentatoren met name vanuit de V.S. aan, hangende de grote vraagtekens die achter deze onwerkelijke ontwikkelingen worden gezet. Immers, deze zijn niet anders te duiden dan als laatste stuiptrekkingen van een volstrekt bankroet systeem.
Verontrustende geluiden en signalen
John Williams van ShadowStats, criticus ‘of all times’ die al jaren nauwgezet de van overheidswege verstrekte statistische cijfers onder het vergrootglas legt, kwam onlangs met de verklaring ‘they (centrale bankiers) have lost control of the system’. Ondanks alle “inspanningen” van de centrale bank stelde hij vast dat de industriële productie dalend is, het ondernemersvertrouwen hiermee in lockstep verkeert en de retailomzet zich evenmin positief ontwikkelt nu de overleving van het banksysteem de hoogste prioriteit “geniet”!
Volgens Williams vertoonden met name de inflatiecijfers, werkloosheid, economische groei alsmede de industriële productiecijfers sinds de crisisuitbraak in 2008 nogal vertekende beelden. Williams:‘so, whilst the Fed is pumping out billions of dollars every month, the economy keeps sinking and tells you the underlying system is unstable…..’
Anders gezegd leven we in de extra speeltijd van deze langste “wedstrijd” ooit of beter: in geleende tijd van ons nageslacht. Juist waar de economische groei meer dan ooit de schulden zou moeten kunnen schragen, zien we precies het omgekeerde modus, plus: de groei neemt af en de inflatie komt uitsluitend terecht in vermogensklassen als aandelen, obligaties, vastgoed.
Met het oog op de rente, de ontwikkelingen op de repomarkt en de stabiliteit op de financiële markten heeft de Fed gemeend de staf van de New York Fed’s Market Desk, beter bekend als het Plunge Protection Team te moeten versterken. Dit “team” dateert al vanaf de Wall Street Crash in 1987. Hoewel “poppetjes” als Daleep Sing, Lorie K. Logan en Christopher D. Armstrong hier weinigzeggend zijn, blijken dit allen lieden uit de schoot van de New York Fed te zijn, het belangrijkste aansturingsorgaan binnen de Federal Reserve in Washington. Zij zullen bij uitstek voor de rust op de financiële markten zorg dienen te dragen nu de zaken er zacht gezegd weinig florissant voorstaan, terwijl de weg terug door dat zelfde beleid is gebarricadeerd. Om die reden zal de Fed weinig moeite meer hebben haar balanstotaal tot (ver) boven het vorige hoogtepunt van $4,5 biljoen te laten oplopen.
Ondanks het QE infuus met een slordige US$14 biljoen (12 nullen) blijkt dit weinig verheffende beeld in de gehele wereld intussen min of meer eensluidend te zijn! Vanuit de V.S. riep monetair scribent Jim Rickards recent: ‘the Fed is trying to solve structural problems with liquidity solutions’. Een doodlopend pad, waarbij het accent aldoor heeft gelegen op bestrijding van deflatie in de hoop met de te verkrijgen inflatie de schuldenlast te kunnen “relativeren”. Wat is er dan van de teloorgang van historische empires opgestoken?
“Onze” ECB heeft daarbij een nieuw “foefje” bedacht door jaarlijks 280 miljard euro “uit de lade te trekken” om het klimaat te redden(?). Dat lukte in Madrid al niet bijster, dus wordt het raden waar dit geld dan heen vloeit. Vlotte kans dat dit zoals ook onder voorganger Draghi wederom z’n bestemming vindt in de kas van de zwakkere EU broeders in Zuid-Europa.
“Zonder woorden”
Vorige week hield het Amerikaanse Congres een hoorzitting over de Fed’s bailout van de repomarkt zonder dat hierover ook maar iets naar buiten werd gebracht. Het enige “nieuws” dat naar buiten kwam, was een kort interview met minister van Financiën Mnuchin als hoofd van de obscure Financial Stability Oversight Council (F-SOC) om vragen te beantwoorden over de huidige systeemstabiliteit en over de kans van een herhaling à la 2008. Met name wilde men weten wat de Federal Reserve Bank of New York noodzaakte om wekelijks honderden miljarden dollars via repoleningen naar de handelshuizen op Wall Street te sluizen. Maar helaas geen woord over de ongoing repocrisis die in september j.l. aan het licht trad, toch een “heet hangijzer”! Hij die zwijgt, stemt toe? Of beter een uitroepteken!
Zonder tot een wezenlijke oplossing te komen om de GFC (Great Financial Crisis) oorzaken te elimineren, werd geopteerd voor een Quantative Easing (QE) beleid om de banken van de broodnodige liquiditeit te voorzien. De rente diende daarbij als factor een bij voorkeur bijna te verwaarlozen rol te spelen, dus volgde een neerwaartse bijstelling. QE creëerde een ware liquiditeitsaanwas op de financiële markten, resulterend in opgestuwde beurs-, obligatie- en vastgoedstijgingen.
Daarop werd van augustus tot november 2018 QT (Quantative Tightening) gelanceerd. Dat creëerde vervolgens een overaanbod van investmet-grade obligaties en leidde tot een vlucht in kwaliteit en activa deflatie. Daarmee verdween de overmatige liquiditeit op de financiële markten als gevolg van QE. In december 2018 werd duidelijk dat de financiële markten niet in staat waren om een run-off van de centrale bankenliquiditeit op te kunnen vangen, met als gevolg een volte face (180 graden draaiing) van het Fedbeleid gevolgd door de ECB. Dit terwijl in de rest van de wereld het QT beleid werd voortgezet totdat de spanningen op de repomarkt in september te groot werden. De centrale bankiers stond nog maar één “oplossing” voor ogen: de zgn. not-QE. Zonder veel mediaal tromgeroffel ging ook deze “zoete koek erin.
De repomarkt als voorbode
Toen op 16 september de tarieven op de repomarkten opeens met 246 basispunten omhoog sprongen of meer dan het dubbele van het overnight tarief van de Fed, was de paniek alom. Immers, de repomarkt ter grootte van een ruime $4 biljoen staat ten dienste van de grote bancaire instituten teneinde te kunnen voldoen aan hun korte termijn liquiditeitsbehoefte. Als deze hogere tarieven voor een wat langere tijd aan de orde zouden blijven, zouden deze instituten hieronder bezwijken. Er zat niet anders op dan om in deze black loan hole grootschalig bij te passen, op handelsdagen soms met een paar honderd miljard.
”Bommetjes”
Volgens twee Wall Street insiders heeft de Bank of International Settlements (BIS) een bom geplaatst onder het officiële verhaal van de Fed over de oorzaak van de plotse overnight repo ripples teneinde de financiële markten “te stabiliseren”. Waarbij overigens de New York Fed als lender of last resort optrad en optreedt. De Federal Reserve gaf als reden: ‘the repo crisis was a (niet “the”) result from corporations draining liquidity from the system to pay their quarterly tax payments alongside a large auction of U.S. Treasury securities settling and adding to the cash drain’. Dat verhaal staat nu als “bogus” (onzin) te boek, toen de Fed bekend moest maken dat de repo activiteiten in het nieuwe jaar zullen worden voortgezet!
De BIS wist voorts te melden dat bij deze activiteit vier leading banks betrokken zijn maar “vergat” gemakshalve man en paard te noemen. Tot de waarschijnlijke partners in crime behoren JP Morgan Chase, Bank of America, Citygroup, Wells Fargo, Goldman Sachs en Morgan Stanley. Deze zes banken schijnen of blijken voor bijna $9 biljoen te hebben uitstaan bij maar liefst 5.213 federaal verzekerde banken en spaarbanken. Er op neerkomend dat deze zes banken bijna 50% van het totale vermogen van 5.213 banken onder “hun hoede” hebben.
Maar dit is nog niet alles want volgens de federale regulator van de nationale banken, de Office of the Comptroller of the Currency (OCC), controleren slechts vijf major banks 82% van de $280 biljoen aan derivaten die uitstaan bij de 25 grootste banken in de V.S. Deze derivaten speelden een belangrijke rol in de crisis van 2008. Je mag dit rustig een tweede bom noemen of beter ‘weapons of mass destruction zoals Warren Buffett van Berkshire Hathaway, ’s werelds grootste beleggingsfonds, deze omschreef. Kortom, gezien “de interconnectiviteit” binnen de bankensector is er sprake van een substantieel besmettingsgevaar alom!
Interconnectiviteit
De interconnectiviteit is een tractiefactor van formaat of aanjager zo men wil van een (nieuwe) crisis. Dit is terug te voeren tot de ongebreidelde schuldgroei binnen de financiële sector die middels de Dodd-Frank’s versoepelde bankregels werd gefaciliteerd. Daar de omvang van korte termijnleningen binnen de financiële instituten enorm toenam, lag het voor de hand dat diverse marktpartijen voor de repurchase agreements en commercial paper de primaire financieringsbron vormden die tot een keten met de grootste bankinstituten leidden.
De winstpotentie maskeerde de groeiende kwetsbaarheid binnen het systeem, gelet op de volstrekt onhoudbare schuldomvang. De onderkapitalisatie (te weinig eigen vermogen) bij diverse instituten verzwakt “dit bouwwerk” nog verder en draagt evenmin bij tot meer vertrouwen in het functioneren van de financiële markten, verre van!
Alle uitstaande leningen/schulden opgeteld nopen straks wellicht tot het inhuren van een quantum computer teneinde de goudprijs bij een ‘reboot’ adequaat te kunnen inprijzen. De Fed hangt in de zelf gecreëerde dwangbuis die geen renteverhogingen meer toestaat en zelfs eerder noopt tot nieuwe renteverlagingen (Trump!). Dat zal meneer Powell niet “leuk” vinden, vooral niet als de inflatie echt zou gaan oplopen. Dat is geen ondenkbeeldig gevaar!
Bovengetoonde charts spreken voor zichzelf!
De rente als cruciale crisis trigger
Op de draaischijf van een catastrofale schuldcrisis ligt de rente als trigger van de volgende crisis (van een veel grotere omvang dan die van 2008!). Zolang de rente laag blijft, lijkt er aan de oppervlakte niet zo veel aan de hand. Echter, een geringe stijging leidt al direct tot een versnelde schuldgroei zonder noemenswaardige afbouwruimte terwijl de schuld anderzijds juist betaalbaar dient te blijven, terwijl nogmaals, de weg terug al lang en breed is afgesneden!
Manna voor een ongeremde goudprijsstijging
Voor de centrale bankiers rest derhalve niets anders dan de geldkraan op de hoogste stand open te laten staan: manna voor een ongeremde stijging van de edelmetaalprijs. In de meeste valuta heeft het goud reeds een all time high bereikt. Maar niet in dollars. Dit is het gevolg geweest van de talrijke interventies op de COMEX futures beurs in New York. Nu de druk verder toeneemt, zal er naar verwachting ook meer worden ingegrepen. De voortdurende prijsdruk op het edelmetaal geeft anderzijds precies de spanningen op de financiële markten weer maar zal deze aangeduide ongeremde stijging niet kunnen ontlopen!
In edelmetaalkringen wordt vooralsnog voor 2020 rekening gehouden met een gematigde stijging van ca. 10% vanaf het huidige niveau van ca. $1.480. De vraag is welke rol ETF fonds SPDR Gold Shares (NYSE: GLD) als prominente speler op dit terrein zal (kunnen) innemen. Deze “club” beweert over 100% fysieke dekking te beschikken gemeten naar de huidige marktkapitalisatie ad $42 miljard. Dezelfde vraag geldt ook investeringsbank HSBC als houder van SPDR’s “fysieke bezit”. Bijgevolg zou HSBC weleens de grootste ‘short’ in de goudmarkt blijken te kunnen zijn. De “dekkingsaap” zal dan waarschijnlijk uit de mouw springen, als de nood echt aan de man komt. Nog een billenknijper voor “Andere Tijden”!
Robert Broncel
www.robertbroncel.com