Volgend jaar gaan de boetes voor verkeersovertredingen met 15 % omhoog. Minister Hirsch Ballin kwam op tv uitleggen dat hier de verkeersveiligheid mee gebaat is. Wat hij er niet bij vertelde is dat de hoogte van de boetes over de afgelopen drie jaar met 60 % is gestegen.
Behalve dat de boetes enorm zijn gestegen, heb ik ook sterk de indruk dat er veel meer gecontroleerd wordt dan vroeger.
Behalve dat de lagere en centrale overheid zo probeert meer geld in het laatje te krijgen, wordt er op andere plaatsen flink gesneden in de uitgaven. Binnen de overheid worden bijna alle contracten van ingehuurde medewerkers niet meer verlengd en wordt vertrekkend personeel niet meer vervangen. Op zich kan dat tot op zeker niveau natuurlijk geen kwaad.
Toch vrees ik dat snijden zonder denken leidt tot lijden. Een letterlijk voorbeeld hiervan vindt plaats in onder andere de verzorgingshuizen. Het management in de gezondheidszorg is de mening toegedaan dat er nog wel wat gesneden kan worden op de werkvloer. Men huurt hiervoor personeel in, die de werkzaamheden van de verzorgenden en verpleegkundigen tot op de minuut noteert en vervolgens verdeelt in verschillenden deskundigheidsniveau’s. De ratio hierachter is dat het onnodig duur is om een bejaarde haar steunkousen aan te laten trekken door een verpleegkundige. Dat kan namelijk ook door een goedkopere verzorgende. Het management heeft echter geen flauw idee wat zich op de werkvloer afspeelt.
In de praktijk betekent dit dat de bejaarde s’ morgens vroeg de medicijnen krijgt en tegen elf uur haar bed uit wordt geholpen. En beide hulpverleners hebben geen tijd meer voor een praatje. Een rampzalig systeem. De werknemers zien hun beroep verschralen tot het verrichten van een aantal technische handelingen, en de oudere kwijnt weg door gebrek aan contact.
Het zijn dus niet alleen de bankmanagers bij wie het morele licht al lang geleden is uitgegaan.
Door steeds verdere schaalvergroting in alle lagen van onze maatschappij is de binding tussen het topmanagement en de laag die het uiteindelijke werk moet doen vrijwel geheel verbroken. Omdat de toplaag geen flauw idee meer heeft wat er op de werkvloer gebeurt, wordt alleen nog maar op de financiën gestuurd, de mensen met een vakbekwaamheid gefrustreerd achterlatend.
De narigheid die dit bij de klanten veroorzaakt wordt weggemasseerd met overdadig opgetuigde afdelingen genaamd Klantenservice, corporate communicatie of PR.
Wat zich heeft voorgedaan met de grote banken en organisaties die wereldwijd in het kader van de globalisering zijn gaan opereren, is onderdeel van een beweging die zich in alle lagen in de westerse maatschappij is doorgezet.
Onze maatschappij verkeert hierdoor in een grote verwarring. Als er alleen nog maar op geld wordt gestuurd gaat de richting verloren.
Dit is ook duidelijk zichtbaar in de politiek. Zijn de dagen van het twee partijen stelsel in de Amerikaanse politiek geteld omdat beide partijen gecorrumpeerd zijn, ook hier in ons kleine Nederland lijkt het politieke kompas de weg kwijt. Politieke partijen die op basisprincipes varen uit de vorige eeuw, toen men nog arbeiders had, fabriekseigenaren en gelovigen. Geen wonder dat men geen raad weet met de economische en politieke uitdaging waar wij nu voor staan.
Misschien is het dus wel niet zo slecht als alles op de schop gaat.
Langzamerhand komt bij een deel van de bevolking het besef boven dat het niet goed gaat, en dat men wordt misleid door degenen die aan de macht zijn. Tegenkrachten worden zichtbaar, zowel in de politiek door de opkomst van tegenpartijen, als in de economie doordat andere landen de macht willen opeisen en door de opkomst van goud en zilver als tegenhanger van het papieren geld.
Wij gaan gevaarlijke tijden tegemoet. Niet zelden is de ineenstorting van een politiek-economisch gepaard gegaan met oorlogen, grote armoede en veel lijden. Nieuwe leiders die zich afzetten tegen het heersend bewind kunnen aanzetten tot tweedeling.
Gevaarlijke tijden worden het ook voor diegenen die nu nog aan het bewind zijn. Als men er over een tijdje achter komt dat de pensioenen door mismanagement nog maar een klein deel hun waarde hebben behouden, als het spaargeld zijn koopkracht grotendeels is kwijtgeraakt door al of niet officiële inflatie, als de ogen van de mensen langzamerhand open gaan door de niet te stoppen nieuwsstroom vanuit internet, die vaak lijnrecht tegenover de propaganda van de grootmachten in gaat.
“Dan geef je de mensen toch cakeâ€, was de gevleugelde uitspraak van Marie Antoinette, toen zij vernam dat de hongerige bevolking in Parijs die geen brood meer had tegen haar echtgenoot in opstand kwam. En zo kwam het, dat de Franse revolutie ingeluid werd door het rollen van haar hoofd door middel van de guillotine.
Begrijp me niet verkeerd, ik pleit niet voor geweld. U kunt wel op andere manieren uw stem laten horen. Koop goud en zilver. U beschermt uzelf en treft uw tegenstander bij de achilleshiel.
Volgend jaar gaan de boetes voor verkeersovertredingen met 15 % omhoog. Minister Hirsch Ballin kwam op tv uitleggen dat hier de verkeersveiligheid mee gebaat is. Wat hij er niet bij vertelde is dat de hoogte van de boetes over de afgelopen drie jaar met 60 % is gestegen.
Behalve dat de boetes enorm zijn gestegen, heb ik ook sterk de indruk dat er veel meer gecontroleerd wordt dan vroeger.
Behalve dat de lagere en centrale overheid zo probeert meer geld in het laatje te krijgen, wordt er op andere plaatsen flink gesneden in de uitgaven. Binnen de overheid worden bijna alle contracten van ingehuurde medewerkers niet meer verlengd en wordt vertrekkend personeel niet meer vervangen. Op zich kan dat tot op zeker niveau natuurlijk geen kwaad.
Toch vrees ik dat snijden zonder denken leidt tot lijden. Een letterlijk voorbeeld hiervan vindt plaats in onder andere de verzorgingshuizen. Het management in de gezondheidszorg is de mening toegedaan dat er nog wel wat gesneden kan worden op de werkvloer. Men huurt hiervoor personeel in, die de werkzaamheden van de verzorgenden en verpleegkundigen tot op de minuut noteert en vervolgens verdeelt in verschillenden deskundigheidsniveau’s. De ratio hierachter is dat het onnodig duur is om een bejaarde haar steunkousen aan te laten trekken door een verpleegkundige. Dat kan namelijk ook door een goedkopere verzorgende. Het management heeft echter geen flauw idee wat zich op de werkvloer afspeelt.
In de praktijk betekent dit dat de bejaarde s’ morgens vroeg de medicijnen krijgt en tegen elf uur haar bed uit wordt geholpen. En beide hulpverleners hebben geen tijd meer voor een praatje. Een rampzalig systeem. De werknemers zien hun beroep verschralen tot het verrichten van een aantal technische handelingen, en de oudere kwijnt weg door gebrek aan contact.
Het zijn dus niet alleen de bankmanagers bij wie het morele licht al lang geleden is uitgegaan.
Door steeds verdere schaalvergroting in alle lagen van onze maatschappij is de binding tussen het topmanagement en de laag die het uiteindelijke werk moet doen vrijwel geheel verbroken. Omdat de toplaag geen flauw idee meer heeft wat er op de werkvloer gebeurt, wordt alleen nog maar op de financiën gestuurd, de mensen met een vakbekwaamheid gefrustreerd achterlatend.
De narigheid die dit bij de klanten veroorzaakt wordt weggemasseerd met overdadig opgetuigde afdelingen genaamd Klantenservice, corporate communicatie of PR.
Wat zich heeft voorgedaan met de grote banken en organisaties die wereldwijd in het kader van de globalisering zijn gaan opereren, is onderdeel van een beweging die zich in alle lagen in de westerse maatschappij is doorgezet.
Onze maatschappij verkeert hierdoor in een grote verwarring. Als er alleen nog maar op geld wordt gestuurd gaat de richting verloren.
Dit is ook duidelijk zichtbaar in de politiek. Zijn de dagen van het twee partijen stelsel in de Amerikaanse politiek geteld omdat beide partijen gecorrumpeerd zijn, ook hier in ons kleine Nederland lijkt het politieke kompas de weg kwijt. Politieke partijen die op basisprincipes varen uit de vorige eeuw, toen men nog arbeiders had, fabriekseigenaren en gelovigen. Geen wonder dat men geen raad weet met de economische en politieke uitdaging waar wij nu voor staan.
Misschien is het dus wel niet zo slecht als alles op de schop gaat.
Langzamerhand komt bij een deel van de bevolking het besef boven dat het niet goed gaat, en dat men wordt misleid door degenen die aan de macht zijn. Tegenkrachten worden zichtbaar, zowel in de politiek door de opkomst van tegenpartijen, als in de economie doordat andere landen de macht willen opeisen en door de opkomst van goud en zilver als tegenhanger van het papieren geld.
Wij gaan gevaarlijke tijden tegemoet. Niet zelden is de ineenstorting van een politiek-economisch gepaard gegaan met oorlogen, grote armoede en veel lijden. Nieuwe leiders die zich afzetten tegen het heersend bewind kunnen aanzetten tot tweedeling.
Gevaarlijke tijden worden het ook voor diegenen die nu nog aan het bewind zijn. Als men er over een tijdje achter komt dat de pensioenen door mismanagement nog maar een klein deel hun waarde hebben behouden, als het spaargeld zijn koopkracht grotendeels is kwijtgeraakt door al of niet officiële inflatie, als de ogen van de mensen langzamerhand open gaan door de niet te stoppen nieuwsstroom vanuit internet, die vaak lijnrecht tegenover de propaganda van de grootmachten in gaat.
“Dan geef je de mensen toch cakeâ€, was de gevleugelde uitspraak van Marie Antoinette, toen zij vernam dat de hongerige bevolking in Parijs die geen brood meer had tegen haar echtgenoot in opstand kwam. En zo kwam het, dat de Franse revolutie ingeluid werd door het rollen van haar hoofd door middel van de guillotine.
Begrijp me niet verkeerd, ik pleit niet voor geweld. U kunt wel op andere manieren uw stem laten horen. Koop goud en zilver. U beschermt uzelf en treft uw tegenstander bij de achilleshiel.