Is de bail-out van afgelopen weekend een ongehoorde machtsgreep van Brussel en de ECB ten koste van de soevereiniteit van de lidstaten, of is het een ultiem redmiddel om de boel bij elkaar te houden? Een ding is wel zeker, na deze maatregel zijn geen andere opties meer voorhanden. Of het helpt, of de Europese droom spat uit elkaar.
Mocht het beoogde stabiliserende effect uitblijven, is de enige mogelijkheid een steeds verdere geldverruiming voor de Europese staten en banken om de onafwendbare ineenstorting van de monetaire unie uit te stellen. Hyperinflatie wordt dan uiteindelijk ons deel.
Een andere zekerheid is dat de aangekondigde maatregelen, dwars door elk voorgaand Europees verdrag heen, de paniek en ongekende crisis weergeeft die gaande is.
Voorstanders van de maatregel wijzen op de stapsgewijze opbouw, waarbij slechts wordt uitgekeerd aan landen wanneer men aan allerlei bezuinigingsmaatregelen heeft voldaan. Men hoeft hier echter weinig illusies over te koesteren, want vergaande overheidsbezuinigingen leiden tot een forse ingreep op de bestedingsruimte van de burgers en veroorzaken een daling in de belastinginkomsten.
Kortom, zeker op korte termijn biedt de maatregel weinig soelaas. Het reddingspakket zal vooral gebruikt worden om de carrousel van staatsleningen en banken draaiende te houden. De grote vraag is echter of dit lukt.
De voortekenen tot nu toe zijn echter weinig bemoedigend: de koers van de Euro is maandag na een stijging van 3 % dezelfde dag alweer teruggevallen tot bijna de eindstand van vrijdag, en op dit moment koerst de euro onder dit niveau.
Wat ook weinig bemoedigend is, en wel om andere redenen, is dat de Franse banken, die vrijdagmiddag op springen stonden en als eerste zijn geholpen met de noodmaatregelen, vandaag zijn begonnen de euro actief te shorten, de euro hiermee verder in de problemen brengend!
Als je het zou verzinnen, zou niemand je geloven.
Frau Merkel schijnt te zijn weggestemd afgelopen weekend tijdens het speeltje kaart. Axel Weber, hoofd van de Bundesbank ( de Duitse centrale bank), spreekt over de bail-out als zijnde een enorme vergissing.
En aangezien nu juist de Duitse economie en staatsleningen de ruggengraat vormen van de Europese monetaire unie, lijken de opmerkingen juist olie op het vuur.
Of zouden deze uitspraken wijzen op een troefkaart in de handen van Frau Merkel, en door het mislukken van de bail-out de weg geplaveid worden voor het losweken van de noodlijdende landen, waarna alleen de sterkste landen onder aanvoering van Duitsland overblijven met een soort oer-Euro?
De tijd zal het leren.
Dat geldt zeker ook voor Bill Clinton, die recent in een lezing heeft verklaard dat we een vergissing hebben begaan met het loslaten van de goudstandaard.
Maar meneer Clinton, u had beter kunnen luisteren naar Zilverpaul, die roept het al jaren!
Is de bail-out van afgelopen weekend een ongehoorde machtsgreep van Brussel en de ECB ten koste van de soevereiniteit van de lidstaten, of is het een ultiem redmiddel om de boel bij elkaar te houden? Een ding is wel zeker, na deze maatregel zijn geen andere opties meer voorhanden. Of het helpt, of de Europese droom spat uit elkaar.
Mocht het beoogde stabiliserende effect uitblijven, is de enige mogelijkheid een steeds verdere geldverruiming voor de Europese staten en banken om de onafwendbare ineenstorting van de monetaire unie uit te stellen. Hyperinflatie wordt dan uiteindelijk ons deel.
Een andere zekerheid is dat de aangekondigde maatregelen, dwars door elk voorgaand Europees verdrag heen, de paniek en ongekende crisis weergeeft die gaande is.
Voorstanders van de maatregel wijzen op de stapsgewijze opbouw, waarbij slechts wordt uitgekeerd aan landen wanneer men aan allerlei bezuinigingsmaatregelen heeft voldaan. Men hoeft hier echter weinig illusies over te koesteren, want vergaande overheidsbezuinigingen leiden tot een forse ingreep op de bestedingsruimte van de burgers en veroorzaken een daling in de belastinginkomsten.
Kortom, zeker op korte termijn biedt de maatregel weinig soelaas. Het reddingspakket zal vooral gebruikt worden om de carrousel van staatsleningen en banken draaiende te houden. De grote vraag is echter of dit lukt.
De voortekenen tot nu toe zijn echter weinig bemoedigend: de koers van de Euro is maandag na een stijging van 3 % dezelfde dag alweer teruggevallen tot bijna de eindstand van vrijdag, en op dit moment koerst de euro onder dit niveau.
Wat ook weinig bemoedigend is, en wel om andere redenen, is dat de Franse banken, die vrijdagmiddag op springen stonden en als eerste zijn geholpen met de noodmaatregelen, vandaag zijn begonnen de euro actief te shorten, de euro hiermee verder in de problemen brengend!
Als je het zou verzinnen, zou niemand je geloven.
Frau Merkel schijnt te zijn weggestemd afgelopen weekend tijdens het speeltje kaart. Axel Weber, hoofd van de Bundesbank ( de Duitse centrale bank), spreekt over de bail-out als zijnde een enorme vergissing.
En aangezien nu juist de Duitse economie en staatsleningen de ruggengraat vormen van de Europese monetaire unie, lijken de opmerkingen juist olie op het vuur.
Of zouden deze uitspraken wijzen op een troefkaart in de handen van Frau Merkel, en door het mislukken van de bail-out de weg geplaveid worden voor het losweken van de noodlijdende landen, waarna alleen de sterkste landen onder aanvoering van Duitsland overblijven met een soort oer-Euro?
De tijd zal het leren.
Dat geldt zeker ook voor Bill Clinton, die recent in een lezing heeft verklaard dat we een vergissing hebben begaan met het loslaten van de goudstandaard.
Maar meneer Clinton, u had beter kunnen luisteren naar Zilverpaul, die roept het al jaren!