Fouten van de jaren ’30
Europa is nu de jaren dertig aan het kopiëren samen met de fouten die toen gemaakt werden door de bezuinigingen zowel binnen als buiten Duitsland. Natuurlijk, Merkel heeft de Duitse opvatting over bezuinigingen opgelegd op basis van haar ervaring, maar heeft de tegenovergestelde ervaring in de rest van Europa genegeerd dat geleid heeft tot de Schuldencrisis en de vele defaults van andere landen die niet langer aan hun betalingsverplichtingen konden voldoen.
Het was het jaar 1925 toen de minister van financiën, Winston Churchill, de goudstandaard opnieuw invoerde in Groot-Brittannië. Groot-Brittannië probeerde zich wanhopig te herstellen als de financiële hoofdstad van de wereld alsof er niets was gebeurd. Terugkeer naar de goudstandaard had echter tot gevolg dat de salarissen omlaag gedwongen werden om met Amerika te kunnen concurreren. John Maynard Keynes pleitte dat dit gekkenwerk was.
Wisselkoersen
Het Britse pond was met 10% overgewaardeerd t.o.v. de US dollar om te proberen het vertrouwen in Groot-Brittannië te herstellen. Het netto-resultaat was dat de export daalde, de werkloosheid omhoog ging en de arbeiders begonnen te staken omdat de lonen omlaag gingen ondanks het feit dat het Britse pond officieel meer waard was. Churchill handelde in een poging om Brittannië te herstellen, maar hij had het totaal bij het verkeerde eind. Keynes bewees gelijk te hebben en deze les wordt vandaag nog steeds door Europa genegeerd. Het overwaardeerde Britse pond leidde tot deflatie en uiteindelijk tot de economische ineenstorting in 1931. Kapitaal vluchtte uit Groot-Brittannië en bankiers pleiten voor bezuinigingen om de obligatiekoersen te stabiliseren.
De Labour-regering viel uit elkaar en een nationale coalitie-regering werd gevormd. Zij negeerden de pleidooien van de bankiers en verlieten direct de goudstandaard. Het Britse pond viel van $ 4,85 naar $ 3,40 ten opzichte van de US dollar. Niettemin, ondanks de zeer slechte voorspellingen van ultieme catastrofale gevolgen indien Groot-Brittannië de goudstandaard zou verlaten, hield de economie zich staande en begon te herstellen. Er was geen revolutie in de straten zoals voorspeld. De devaluatie van het pond stimuleerde daadwerkelijk de economie en de voorstanders van bezuinigingen hadden absoluut ongelijk. Binnen slechts vier jaar was de Britse industriële productie met 25% gestegen en de werkloosheid viel van 3 miljoen naar 2 miljoen.
Het was deze ervaring die ervoor zorgde dat de econoom George Warren (1874-1938) de nodige steun kreeg die president Roosevelt ervan overtuigde dat bezuinigen verkeerd was en dat devaluatie ook de Amerikaanse economie zou opstarten. Niemand van de groep van “Roosevelt’s Brains Trust” had ervaring in de economie. De meeste waren gewoon advocaten die trachten om de Grondwet te omzeilen. Ook deze groep pleitte voor bezuinigingen zoals Merkel vandaag doet. Roosevelt keek echter naar de gebeurtenissen van 1925-1931 in Groot-Brittannië en luisterde naar Warren. De dollar devaluatie is hetgeen dat ervoor zorgde dat de economie toen omdraaide. De Amerikaanse aandelenmarkt begon te herstellen van de diepten van de Grote Depressie.
Monetaire uitbreiding
De geschiedenis herhaalt zich nu, het is zoals een Shakespeare spel – het plot blijft hetzelfde, maar de acteurs veranderen over honderden jaren. De lessen van de geschiedenis herhalen zich daarom steeds weer, maar met dezelfde dwaze redenering. Europa is gevangen in een soortgelijke orthodoxie als van hun voorouders van voor de oorlog. In Duitsland zijn ze ervan overtuigd dat inflatie het grootste kwaad is dat de mensheid kan overkomen. Toch heeft de ECB de grootste monetaire uitbreiding in de geschiedenis bedacht zonder enig succes om ook maar iets te stimuleren. Het beleid van kwantitatieve verruiming is alleen gedaan op overheidsniveau, aangezien belastingen en belastinghandhaving zijn gestegen, waardoor de mensen en consumptie volledig zijn genegeerd vanwege de angst voor inflatie.
Deze aanpak heeft een economische nachtmerrie gecreëerd waardoor er een daadwerkelijke dreiging is van een faillissement van de ECB. In tegenstelling tot de Amerikaanse Federale Reserve die de kracht heeft om elastisch geld te creëren, heeft de ECB daarentegen autorisatie van de overheid nodig. Ze schrikken zelfs niet als 25% van de winkels op A-locaties sluiten. Zij zijn als dokters die de zieken in de sneeuw leggen om te zien wie zal overleven. Toch gooien ze geld naar bevriende bankiers en kijken hoe het verdampt in de handen van bestuurders en offshore speculanten. Zij delen miljarden uit om een Euro valuta te ondersteunen waar zij zelf geeneens lid van zijn.
Keynes’ gelijk
Keynes had in 1925 gelijk – en bewees ook gelijk te hebben in 1931. Flexibele wisselkoersen zijn een minder pijnlijke manier om arbeidskosten omlaag te krijgen en de handel te bevorderen dan de bezuinigingen van de overheid. Inflatie is een betere manier om de schuldenlast te verlichten. Het middel voor een onderdrukte vraag is verhoging van de vraag, zo simpel is dat. Het risico van inflatie in Groot-Brittannië op dit moment is triviaal in vergelijking met dat van deflatie en recessie. De Britse valuta kan tenminste fluctueren. Stel je voor dat het Britse pond deel uitmaakte van de euro en de handel had te maken met een valuta dat waarschijnlijk 20% hoger in waarde zou zijn dan nu het geval is.
Er passeert nauwelijks een maand zonder een euro crisis en nog meer opgelegde bezuinigingen. Het is alsof Keynes nooit geleefd heeft. Maar water weigert nog steeds omhoog te stromen.
Landen met hoge staatsschulden moeten op langere termijn zeker hun publieke sectoren herstructureren – en geloofwaardige plannen hebben om dit te realiseren- maar zij kunnen op korte of lange termijn hun schulden niet aflossen als ze in een recessie verkeren. Stijgende werkloosheid en onderdrukte vraag belemmert de groei en is voor niemand nuttig. Erger nog, Europa’s langdurige bezuinigingen ondermijnt hun autoriteit dat vereist is om het af te dwingen. Wanneer regeringen vallen, kan er geen pakket aan maatregelen worden afgedwongen. Griekenland werd vorige maand gedwongen om de facto in gebreke te blijven. Wie zou er nu een Spaanse obligatielening kopen? Wat is de waarde van een Nederlandse minister van Financiën? Welke waarde heeft de handtekening van Nicolas Sarkozy op een bailout-deal? Zolang de euro de continentale economie belemmert met bezuinigingen, zal het nooit politieke stabiliteit of een terugkeer naar groei bereiken.
De Euro en de Europese Unie
De euro was een droom van Locarno. Het was de laatste kreet van de 20ste eeuw, die een moedige nieuwe orde voorstelde waarin bankiers en zakenlieden, arbeiders en boeren, arm in arm zouden staan, de Ode van Vreugde zingend. Alle arbeidskosten zouden gelijk worden. Er zou fiscale en gereguleerde integratie op het hele continent zijn. De euro zou de deur openen naar een Verenigde Staten van Europa. Ierland en Griekenland zouden ten opzichte van Duitsland hetzelfde zijn, als wat Nevada is ten opzichte van New York. De euro zou de volkeren van Europa dwingen en stretchen totdat er EEN volk was. Dit concept van een UNIE behoort tot de grote fouten van de geschiedenis. Net als andere pan-continentale visies, is het geen partij gebleken voor de jungle van de Europese mensheid. Haar acolieten kunnen geen revisionisme verdragen of afwijkende meningen tolereren. Ze hebben Griekenland chaos gebracht en Spanje een ernstige depressie, met de helft van haar jeugd nu werkloos. De eurocraten in Brussel maakt het niet uit. Hun inkomen is veilig. Ze dansen alleen rond de euro en claimen zijn bloedoffer. Ze zullen alles doen, behalve toegeven dat ze ongelijk hadden.
De enige redding aan de horizon is een echte democratie. Vorige week zei het Franse electoraat nee tegen meer bezuinigingen en de Nederlandse regering viel om dezelfde reden. Spanje wordt geconfronteerd met een vergelijkbare crisis, en de straten van Athene hebben onnoemelijke gevaren. Zelfs in Groot-Brittannië suggereren peilingen dat de kiezers niet overtuigd zijn van een lange periode van wat volgens enige standaard een milde bezuiniging is. De mensen van Europa hebben er genoeg van. Het vooruitzicht van meer opgelegde begrotingsdisciplines in hun land, die nodig zijn voor meer reddingsoperaties ten behoeve van Duitsland, is ondenkbaar.
Bron: EuroEU-visie.nl
Gastbijdrage door Richard van Tongeren
Eerst gepubliceerd door Martin Armstrong van www.armstrongeconomics.com
Fouten van de jaren ’30
Europa is nu de jaren dertig aan het kopiëren samen met de fouten die toen gemaakt werden door de bezuinigingen zowel binnen als buiten Duitsland. Natuurlijk, Merkel heeft de Duitse opvatting over bezuinigingen opgelegd op basis van haar ervaring, maar heeft de tegenovergestelde ervaring in de rest van Europa genegeerd dat geleid heeft tot de Schuldencrisis en de vele defaults van andere landen die niet langer aan hun betalingsverplichtingen konden voldoen.
Het was het jaar 1925 toen de minister van financiën, Winston Churchill, de goudstandaard opnieuw invoerde in Groot-Brittannië. Groot-Brittannië probeerde zich wanhopig te herstellen als de financiële hoofdstad van de wereld alsof er niets was gebeurd. Terugkeer naar de goudstandaard had echter tot gevolg dat de salarissen omlaag gedwongen werden om met Amerika te kunnen concurreren. John Maynard Keynes pleitte dat dit gekkenwerk was.
Wisselkoersen
Het Britse pond was met 10% overgewaardeerd t.o.v. de US dollar om te proberen het vertrouwen in Groot-Brittannië te herstellen. Het netto-resultaat was dat de export daalde, de werkloosheid omhoog ging en de arbeiders begonnen te staken omdat de lonen omlaag gingen ondanks het feit dat het Britse pond officieel meer waard was. Churchill handelde in een poging om Brittannië te herstellen, maar hij had het totaal bij het verkeerde eind. Keynes bewees gelijk te hebben en deze les wordt vandaag nog steeds door Europa genegeerd. Het overwaardeerde Britse pond leidde tot deflatie en uiteindelijk tot de economische ineenstorting in 1931. Kapitaal vluchtte uit Groot-Brittannië en bankiers pleiten voor bezuinigingen om de obligatiekoersen te stabiliseren.
De Labour-regering viel uit elkaar en een nationale coalitie-regering werd gevormd. Zij negeerden de pleidooien van de bankiers en verlieten direct de goudstandaard. Het Britse pond viel van $ 4,85 naar $ 3,40 ten opzichte van de US dollar. Niettemin, ondanks de zeer slechte voorspellingen van ultieme catastrofale gevolgen indien Groot-Brittannië de goudstandaard zou verlaten, hield de economie zich staande en begon te herstellen. Er was geen revolutie in de straten zoals voorspeld. De devaluatie van het pond stimuleerde daadwerkelijk de economie en de voorstanders van bezuinigingen hadden absoluut ongelijk. Binnen slechts vier jaar was de Britse industriële productie met 25% gestegen en de werkloosheid viel van 3 miljoen naar 2 miljoen.
Het was deze ervaring die ervoor zorgde dat de econoom George Warren (1874-1938) de nodige steun kreeg die president Roosevelt ervan overtuigde dat bezuinigen verkeerd was en dat devaluatie ook de Amerikaanse economie zou opstarten. Niemand van de groep van “Roosevelt’s Brains Trust” had ervaring in de economie. De meeste waren gewoon advocaten die trachten om de Grondwet te omzeilen. Ook deze groep pleitte voor bezuinigingen zoals Merkel vandaag doet. Roosevelt keek echter naar de gebeurtenissen van 1925-1931 in Groot-Brittannië en luisterde naar Warren. De dollar devaluatie is hetgeen dat ervoor zorgde dat de economie toen omdraaide. De Amerikaanse aandelenmarkt begon te herstellen van de diepten van de Grote Depressie.
Monetaire uitbreiding
De geschiedenis herhaalt zich nu, het is zoals een Shakespeare spel – het plot blijft hetzelfde, maar de acteurs veranderen over honderden jaren. De lessen van de geschiedenis herhalen zich daarom steeds weer, maar met dezelfde dwaze redenering. Europa is gevangen in een soortgelijke orthodoxie als van hun voorouders van voor de oorlog. In Duitsland zijn ze ervan overtuigd dat inflatie het grootste kwaad is dat de mensheid kan overkomen. Toch heeft de ECB de grootste monetaire uitbreiding in de geschiedenis bedacht zonder enig succes om ook maar iets te stimuleren. Het beleid van kwantitatieve verruiming is alleen gedaan op overheidsniveau, aangezien belastingen en belastinghandhaving zijn gestegen, waardoor de mensen en consumptie volledig zijn genegeerd vanwege de angst voor inflatie.
Deze aanpak heeft een economische nachtmerrie gecreëerd waardoor er een daadwerkelijke dreiging is van een faillissement van de ECB. In tegenstelling tot de Amerikaanse Federale Reserve die de kracht heeft om elastisch geld te creëren, heeft de ECB daarentegen autorisatie van de overheid nodig. Ze schrikken zelfs niet als 25% van de winkels op A-locaties sluiten. Zij zijn als dokters die de zieken in de sneeuw leggen om te zien wie zal overleven. Toch gooien ze geld naar bevriende bankiers en kijken hoe het verdampt in de handen van bestuurders en offshore speculanten. Zij delen miljarden uit om een Euro valuta te ondersteunen waar zij zelf geeneens lid van zijn.
Keynes’ gelijk
Keynes had in 1925 gelijk – en bewees ook gelijk te hebben in 1931. Flexibele wisselkoersen zijn een minder pijnlijke manier om arbeidskosten omlaag te krijgen en de handel te bevorderen dan de bezuinigingen van de overheid. Inflatie is een betere manier om de schuldenlast te verlichten. Het middel voor een onderdrukte vraag is verhoging van de vraag, zo simpel is dat. Het risico van inflatie in Groot-Brittannië op dit moment is triviaal in vergelijking met dat van deflatie en recessie. De Britse valuta kan tenminste fluctueren. Stel je voor dat het Britse pond deel uitmaakte van de euro en de handel had te maken met een valuta dat waarschijnlijk 20% hoger in waarde zou zijn dan nu het geval is.
Er passeert nauwelijks een maand zonder een euro crisis en nog meer opgelegde bezuinigingen. Het is alsof Keynes nooit geleefd heeft. Maar water weigert nog steeds omhoog te stromen.
Landen met hoge staatsschulden moeten op langere termijn zeker hun publieke sectoren herstructureren – en geloofwaardige plannen hebben om dit te realiseren- maar zij kunnen op korte of lange termijn hun schulden niet aflossen als ze in een recessie verkeren. Stijgende werkloosheid en onderdrukte vraag belemmert de groei en is voor niemand nuttig. Erger nog, Europa’s langdurige bezuinigingen ondermijnt hun autoriteit dat vereist is om het af te dwingen. Wanneer regeringen vallen, kan er geen pakket aan maatregelen worden afgedwongen. Griekenland werd vorige maand gedwongen om de facto in gebreke te blijven. Wie zou er nu een Spaanse obligatielening kopen? Wat is de waarde van een Nederlandse minister van Financiën? Welke waarde heeft de handtekening van Nicolas Sarkozy op een bailout-deal? Zolang de euro de continentale economie belemmert met bezuinigingen, zal het nooit politieke stabiliteit of een terugkeer naar groei bereiken.
De Euro en de Europese Unie
De euro was een droom van Locarno. Het was de laatste kreet van de 20ste eeuw, die een moedige nieuwe orde voorstelde waarin bankiers en zakenlieden, arbeiders en boeren, arm in arm zouden staan, de Ode van Vreugde zingend. Alle arbeidskosten zouden gelijk worden. Er zou fiscale en gereguleerde integratie op het hele continent zijn. De euro zou de deur openen naar een Verenigde Staten van Europa. Ierland en Griekenland zouden ten opzichte van Duitsland hetzelfde zijn, als wat Nevada is ten opzichte van New York. De euro zou de volkeren van Europa dwingen en stretchen totdat er EEN volk was. Dit concept van een UNIE behoort tot de grote fouten van de geschiedenis. Net als andere pan-continentale visies, is het geen partij gebleken voor de jungle van de Europese mensheid. Haar acolieten kunnen geen revisionisme verdragen of afwijkende meningen tolereren. Ze hebben Griekenland chaos gebracht en Spanje een ernstige depressie, met de helft van haar jeugd nu werkloos. De eurocraten in Brussel maakt het niet uit. Hun inkomen is veilig. Ze dansen alleen rond de euro en claimen zijn bloedoffer. Ze zullen alles doen, behalve toegeven dat ze ongelijk hadden.
De enige redding aan de horizon is een echte democratie. Vorige week zei het Franse electoraat nee tegen meer bezuinigingen en de Nederlandse regering viel om dezelfde reden. Spanje wordt geconfronteerd met een vergelijkbare crisis, en de straten van Athene hebben onnoemelijke gevaren. Zelfs in Groot-Brittannië suggereren peilingen dat de kiezers niet overtuigd zijn van een lange periode van wat volgens enige standaard een milde bezuiniging is. De mensen van Europa hebben er genoeg van. Het vooruitzicht van meer opgelegde begrotingsdisciplines in hun land, die nodig zijn voor meer reddingsoperaties ten behoeve van Duitsland, is ondenkbaar.
Bron: EuroEU-visie.nl