AMSTERDAMÂ – Beleggers op het Damrak bouwden op de eerste handelsdag van september een flink beursfeestje. De afgenomen zorgen over de voortgang van het economische herstel stuwden de koersen over de gehele linie omhoog.
Dit soort geklets wordt dag in- dag uit uitgestort over de bevolking door de economische redacties van onze kranten. Geen wonder dat langzamerhand het vertrouwen in de gevestigde machten verdwijnt, of het nu de officiële media zijn of onze leiders. Neem nou die aardige meneer Zalm, onze gevierde minister van financiën en nu ABN topman die vorige week bij de presentatie van zijn cijfers doodleuk wist te melden dat hij niet zo bang was voor een dubbel-dip scenario.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Met dit soort uitspraken verliest men echter snel zijn krediet. Of zou meneer Zalm een cynicus zijn die inderdaad weet dat een dubbel-dip er niet in zit, omdat het werkelijke scenario uitgaat van een L- vormige depressie met een hele lange liggende poot?
In dit verband was het persbericht van het Internationaal Monetair Fonds IMF veelzeggend. Men gaf hierin aan dat men de zgn. Flexibele Krediet Lijn ( FCL) voortaan niet meer van een maximaal bedrag zou voorzien en dat de looptijd van het krediet verlengd gaat worden naar twee jaar.
Nou moet u weten, dat het IMF afgelopen april op de proppen kwam met het New Arrangement to Borrow ( NAB) programma, wat een 500 miljard kredietfaciliteit behelsde. Een maand later brak de Griekse puist.
U mag dus wel gevoeglijk aannemen dat binnenkort er weer een Europese puist gaat knappen.
Volgens de criteria van de IMF is de NAB vooral bedoeld voor situaties waarin de ontvanger aan een aantal eisen moet voldoen zoals in het recente verleden naast Griekenland Polen, Columbia en Mexico. U snapt wel, deze eisen zijn bikkelhard. Voor landen die zelfs daar niet aan kunnen voldoen worden van pecunia voorzien door een fonkelnieuwe kredietfaciliteit, nl. de PCL ( Precautionary Credit Line).
Kortom, iedereen en alles in de financiële wereld kan over ongelimiteerde hoeveelheden geld gaan beschikken, fris en fruitig gecreëerd uit het niets. Officieel worden deze kredietmogelijkheden gepresenteerd als crisis-preventie maatregelen, om er voor te zorgen dat het financiële systeem goed blijft functioneren..
Wat men echter in werkelijkheid doet, is er voor te zorgen dat de financiële elite nog enige tijd in het zadel wordt gehouden, aangezien al dat uit het niets bijgedrukte geld op een bepaald moment gaat zorgen voor een enorme inflatie, een vertrouwenscrisis in de euro en dollar en daarmee verdere teloorgang van de economie.
Was de NAB, de eerste kredietfaciliteit, nog voorzien van een plafond van 500 miljard, is men binnen de G20 nu in gesprek om te komen tot een maximum van 1000 miljard voor nu, 2000 miljard vanaf 1 jan 2011, 4000 triljard medio volgend jaar und -so-weiter.
Wat dit voor uw koopkracht gaat betekenen laat zich raden.
Maar, zult u zeggen, ik lees juist berichten dat het met de economische groei in Duitsland, de grootste en leidende economie in Europa, zo goed gaat?
Op zich klopt het groeicijfer, alleen schuilt er een flinke adder onder het gras. De economische groei wordt met name veroorzaakt door een lage euro die voor een aantrekkende productie richting Azië heeft gezorgd, maar de binnenlandse bestedingen in Duitsland zelf liggen op een laag en vlak niveau.
Kortom, niet alles is wat het lijkt. Of beter geformuleerd, in de economische verslaglegging is bijna niets wat het lijkt
Binnenkort zal het Europese theater van de lach zijn deuren weer openen. Zoals de eerste 500 miljard van het IMF niets heeft geholpen, zal ook het komende geld niets verhelpen aan de fundamentele verstoringen in ons financiële huishouden. Sterker nog, het is het ideale recept om de hele boel in het honderd te laten lopen.
De laatste en definitieve klap op mondiaal niveau zal komen vanuit de Amerikaanse staatsleningen, een markt tien keer groter dan de aandelenmarkt. Nu nog neemt men genoegen met een rendement van 2 ½ % en de schijnveiligheid dat de grootste economie ter wereld de schulden zal dekken, maar ook aan dit feest komt langzamerhand een eind. Het besef dat de werkelijke inflatie veel hoger is dan 2/12 % en de staatsleningen dus reëel alleen maar geld kosten en het gegeven dat Amerika nooit zijn schulden zal kunnen afbetalen, en binnenkort zelfs de rente op zijn schulden niet meer kan voldoen, zal de apotheose vormen van de westerse economie.
Dit soort geklets wordt dag in- dag uit uitgestort over de bevolking door de economische redacties van onze kranten. Geen wonder dat langzamerhand het vertrouwen in de gevestigde machten verdwijnt, of het nu de officiële media zijn of onze leiders. Neem nou die aardige meneer Zalm, onze gevierde minister van financiën en nu ABN topman die vorige week bij de presentatie van zijn cijfers doodleuk wist te melden dat hij niet zo bang was voor een dubbel-dip scenario.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Met dit soort uitspraken verliest men echter snel zijn krediet. Of zou meneer Zalm een cynicus zijn die inderdaad weet dat een dubbel-dip er niet in zit, omdat het werkelijke scenario uitgaat van een L- vormige depressie met een hele lange liggende poot?
In dit verband was het persbericht van het Internationaal Monetair Fonds IMF veelzeggend. Men gaf hierin aan dat men de zgn. Flexibele Krediet Lijn ( FCL) voortaan niet meer van een maximaal bedrag zou voorzien en dat de looptijd van het krediet verlengd gaat worden naar twee jaar.
Nou moet u weten, dat het IMF afgelopen april op de proppen kwam met het New Arrangement to Borrow ( NAB) programma, wat een 500 miljard kredietfaciliteit behelsde. Een maand later brak de Griekse puist.
U mag dus wel gevoeglijk aannemen dat binnenkort er weer een Europese puist gaat knappen.
Volgens de criteria van de IMF is de NAB vooral bedoeld voor situaties waarin de ontvanger aan een aantal eisen moet voldoen zoals in het recente verleden naast Griekenland Polen, Columbia en Mexico. U snapt wel, deze eisen zijn bikkelhard. Voor landen die zelfs daar niet aan kunnen voldoen worden van pecunia voorzien door een fonkelnieuwe kredietfaciliteit, nl. de PCL ( Precautionary Credit Line).
Kortom, iedereen en alles in de financiële wereld kan over ongelimiteerde hoeveelheden geld gaan beschikken, fris en fruitig gecreëerd uit het niets. Officieel worden deze kredietmogelijkheden gepresenteerd als crisis-preventie maatregelen, om er voor te zorgen dat het financiële systeem goed blijft functioneren..
Wat men echter in werkelijkheid doet, is er voor te zorgen dat de financiële elite nog enige tijd in het zadel wordt gehouden, aangezien al dat uit het niets bijgedrukte geld op een bepaald moment gaat zorgen voor een enorme inflatie, een vertrouwenscrisis in de euro en dollar en daarmee verdere teloorgang van de economie.
Was de NAB, de eerste kredietfaciliteit, nog voorzien van een plafond van 500 miljard, is men binnen de G20 nu in gesprek om te komen tot een maximum van 1000 miljard voor nu, 2000 miljard vanaf 1 jan 2011, 4000 triljard medio volgend jaar und -so-weiter.
Wat dit voor uw koopkracht gaat betekenen laat zich raden.
Maar, zult u zeggen, ik lees juist berichten dat het met de economische groei in Duitsland, de grootste en leidende economie in Europa, zo goed gaat?
Op zich klopt het groeicijfer, alleen schuilt er een flinke adder onder het gras. De economische groei wordt met name veroorzaakt door een lage euro die voor een aantrekkende productie richting Azië heeft gezorgd, maar de binnenlandse bestedingen in Duitsland zelf liggen op een laag en vlak niveau.
Kortom, niet alles is wat het lijkt. Of beter geformuleerd, in de economische verslaglegging is bijna niets wat het lijkt
Binnenkort zal het Europese theater van de lach zijn deuren weer openen. Zoals de eerste 500 miljard van het IMF niets heeft geholpen, zal ook het komende geld niets verhelpen aan de fundamentele verstoringen in ons financiële huishouden. Sterker nog, het is het ideale recept om de hele boel in het honderd te laten lopen.
De laatste en definitieve klap op mondiaal niveau zal komen vanuit de Amerikaanse staatsleningen, een markt tien keer groter dan de aandelenmarkt. Nu nog neemt men genoegen met een rendement van 2 ½ % en de schijnveiligheid dat de grootste economie ter wereld de schulden zal dekken, maar ook aan dit feest komt langzamerhand een eind. Het besef dat de werkelijke inflatie veel hoger is dan 2/12 % en de staatsleningen dus reëel alleen maar geld kosten en het gegeven dat Amerika nooit zijn schulden zal kunnen afbetalen, en binnenkort zelfs de rente op zijn schulden niet meer kan voldoen, zal de apotheose vormen van de westerse economie.