Het thema in de verkiezingen, en daarmee ook in de coalitievorming die hierop gaat volgen, is de vraag hoeveel er bezuinigd moet gaan worden. Bezuinigingen worden aangemerkt als het middel om de BV Nederland door deze moeilijke financiële crisis heen te loodsen.
In alle Europese landen is het bezuinigen wat de klok slaat. Nominaal is hierin Duitsland de koploper met een bezuiniging van 80 miljard.
Maar laten we onderzoeken of bezuinigingen wel de gewenste resultaten zullen opleveren.
Één ding is duidelijk, het ongelimiteerd rondstrooien van geld levert niets op. De Europese bail-out van bijna 1000 miljard heeft in feite niets opgeleverd: Vrijwel al dat geld is terechtgekomen bij de grote banken die het vervolgens niet in de economie pompen, maar het geld parkeren bij de ECB omdat ze de andere banken niet vertrouwen. Gevolg is dat de liquiditeit ( de hoeveelheid vrij geld nodig om bv te investeren ) in Europa fors aan het opdrogen is en een volgende geldinjectie onontkoombaar lijkt om de patiënt in leven te houden. Gevolg is ook dat het ene na het andere Europese land te maken krijgt met staatsleningen die men tegen steeds hogere rente aan de man moet zien te brengen omdat niemand ze meer wil hebben tegen de oude, lagere rente.
Bezuinigingen hebben echter twee grote nadelen. Ten eerste doen ze niets aan de bestaande schulden. Dat geldt zowel voor de schuld van de BV Nederland, maar ook voor het geld dat Nederland van andere landen nog te goed heeft. Zo heeft Nederland voor 100 miljard uitgeleend aan de PIGS landen, waarvan men er wel van mag uitgaan dat hier een flink deel van zal worden afgeschreven.
Een ander groot nadeel is dat door bezuinigingen de binnenlandse groei wordt geremd, omdat de bevolking minder inkomsten heeft en meer uitgaven krijgt en daarmee ook de belastinginkomsten weer nadelig worden beïnvloed. De geschiedenis leert ons dat ten tijde van de depressie in de dertiger jaren Nederland als laatste uit het dal is gekropen door een te rigoureuze bezuinigingspolitiek.
Nu is er op zich niets tegen bezuiniging als je te veel uitgeeft, maar dan moet de economie wel enigszins normaal zijn.
Met bezuinigingen op dit moment wordt een vinger in de dijk gestoken om een lek te dichten, terwijl tegelijkertijd het water in grote golven over de dijk heen slaat in de vorm van oplopende rente op schulden, niet inbare schulden op anderen, een inzakkende wereldeconomie en een groeiende vertrouwenscrises in het geldsysteem en haar beheerders.
Mijn inziens geeft de politiek hier haar brevet van onvermogen af. En op zich is dit ook weer niet zo vreemd, want als je kijkt naar de oorzaken van de zich ontwikkelende crisis kunnen enerzijds de grootbanken worden aangekeken, maar heeft de politiek ook zitten slapen door geen enkel toezicht uit te oefenen en toe te staan dat de centrale banken in feite alle financiële macht naar zich hebben toe getrokken. Zoals de grondlegger van een Amerikaanse grootbank eens zie: geef mij de geldpers, dan mag u de wetten maken.
Het bizarre van de hele toestand is dat op het eerste gezicht er niet zoveel aan de hand is. Zolang u nog inkomen heeft gaat uw financiële leven nog zijn gewone gang en blijven de schappen in de supermarkt goed gevuld. In de officiële media wordt wel gemeld dat er wat aan de hand is, maar wordt er angstvallig voor gewaakt een vinger op de zere plek te leggen. Misschien heeft het feit dat er op elke journalist 15 PR- en communicatiemensen rondlopen om een blijde boodschap te verkondigen en het feit dat de officiële media in handen zijn van of grote concerns of gefinancierd worden door de overheden hier iets mee te maken.
Voor de uitslag van de verkiezingen bekend is zit ik al met een verkiezingskater. Ik vrees dat de kater van een vasthoudend soort zal zijn.
In de tussentijd zal ik zorgen voor mijn eigen bescherming tegen het wassende water. Ik hoef daarvoor niet iets nieuws te verzinnen; goud en zilver zijn al van oudsher de middelen die de gewenste bescherming bieden.
Het thema in de verkiezingen, en daarmee ook in de coalitievorming die hierop gaat volgen, is de vraag hoeveel er bezuinigd moet gaan worden. Bezuinigingen worden aangemerkt als het middel om de BV Nederland door deze moeilijke financiële crisis heen te loodsen.
In alle Europese landen is het bezuinigen wat de klok slaat. Nominaal is hierin Duitsland de koploper met een bezuiniging van 80 miljard.
Maar laten we onderzoeken of bezuinigingen wel de gewenste resultaten zullen opleveren.
Één ding is duidelijk, het ongelimiteerd rondstrooien van geld levert niets op. De Europese bail-out van bijna 1000 miljard heeft in feite niets opgeleverd: Vrijwel al dat geld is terechtgekomen bij de grote banken die het vervolgens niet in de economie pompen, maar het geld parkeren bij de ECB omdat ze de andere banken niet vertrouwen. Gevolg is dat de liquiditeit ( de hoeveelheid vrij geld nodig om bv te investeren ) in Europa fors aan het opdrogen is en een volgende geldinjectie onontkoombaar lijkt om de patiënt in leven te houden. Gevolg is ook dat het ene na het andere Europese land te maken krijgt met staatsleningen die men tegen steeds hogere rente aan de man moet zien te brengen omdat niemand ze meer wil hebben tegen de oude, lagere rente.
Bezuinigingen hebben echter twee grote nadelen. Ten eerste doen ze niets aan de bestaande schulden. Dat geldt zowel voor de schuld van de BV Nederland, maar ook voor het geld dat Nederland van andere landen nog te goed heeft. Zo heeft Nederland voor 100 miljard uitgeleend aan de PIGS landen, waarvan men er wel van mag uitgaan dat hier een flink deel van zal worden afgeschreven.
Een ander groot nadeel is dat door bezuinigingen de binnenlandse groei wordt geremd, omdat de bevolking minder inkomsten heeft en meer uitgaven krijgt en daarmee ook de belastinginkomsten weer nadelig worden beïnvloed. De geschiedenis leert ons dat ten tijde van de depressie in de dertiger jaren Nederland als laatste uit het dal is gekropen door een te rigoureuze bezuinigingspolitiek.
Nu is er op zich niets tegen bezuiniging als je te veel uitgeeft, maar dan moet de economie wel enigszins normaal zijn.
Met bezuinigingen op dit moment wordt een vinger in de dijk gestoken om een lek te dichten, terwijl tegelijkertijd het water in grote golven over de dijk heen slaat in de vorm van oplopende rente op schulden, niet inbare schulden op anderen, een inzakkende wereldeconomie en een groeiende vertrouwenscrises in het geldsysteem en haar beheerders.
Mijn inziens geeft de politiek hier haar brevet van onvermogen af. En op zich is dit ook weer niet zo vreemd, want als je kijkt naar de oorzaken van de zich ontwikkelende crisis kunnen enerzijds de grootbanken worden aangekeken, maar heeft de politiek ook zitten slapen door geen enkel toezicht uit te oefenen en toe te staan dat de centrale banken in feite alle financiële macht naar zich hebben toe getrokken. Zoals de grondlegger van een Amerikaanse grootbank eens zie: geef mij de geldpers, dan mag u de wetten maken.
Het bizarre van de hele toestand is dat op het eerste gezicht er niet zoveel aan de hand is. Zolang u nog inkomen heeft gaat uw financiële leven nog zijn gewone gang en blijven de schappen in de supermarkt goed gevuld. In de officiële media wordt wel gemeld dat er wat aan de hand is, maar wordt er angstvallig voor gewaakt een vinger op de zere plek te leggen. Misschien heeft het feit dat er op elke journalist 15 PR- en communicatiemensen rondlopen om een blijde boodschap te verkondigen en het feit dat de officiële media in handen zijn van of grote concerns of gefinancierd worden door de overheden hier iets mee te maken.
Voor de uitslag van de verkiezingen bekend is zit ik al met een verkiezingskater. Ik vrees dat de kater van een vasthoudend soort zal zijn.
In de tussentijd zal ik zorgen voor mijn eigen bescherming tegen het wassende water. Ik hoef daarvoor niet iets nieuws te verzinnen; goud en zilver zijn al van oudsher de middelen die de gewenste bescherming bieden.